Koninginnedag hangt van tradities aan elkaar. Bij mij is het niet anders. Nog voordat ik de brommer van de krantenjongen hoor, ben ik al uit de veren en maak ik een ronde langs mijn kamerplanten. Zij die aan een grotere behuizing toe zijn, belanden op de werkbank in de fietsenschuur. Vervolgens eet ik een kom muesli, kus ik mijn nog slapende lief en fiets ik goedgemutst richting binnenstad. Daar deel ik de opgewekte stemming van in oranje getooide mensen, die hun overbodige troep van zolder, uit kelders, kasten en laden op straat uitstallen en transformeren tot koopwaar. Afgezien van deze gezellig babbelende eendagskooplui zijn de straten nog vrijwel uitgestorven. Ik bevind me in het selecte gezelschap van enkele verzamelaars en antiekliefhebbers. Althans zo stel ik me dat voor, want wie is er anders zo gek om op dit tijdstip van de dag tussen de rommel van een ander te snuffelen? Ik mag graag observeren hoe deze meestal grijzende heren en dames een voorwerp (waarvan mij de waarde ontgaat) liefkozend in hun handen ronddraaien en met kritische blik bekijken. Zelf koop ik simpelweg een bloempot voor een duppie. 

Met fietstassen vol prachtexemplaren trap ik naar huis. Terwijl onze toekomstige koning elders in Nederland koekhapt en Maxima bewonderend met haar ogen rolt als ze een kindertekening in ontvangst neemt, zit ik in de schuur met mijn handen in de potgrond tegen mijn groene vrienden te kwebbelen. 
Het is weer koninginnedag. Heerlijk.