Met een hart krakend van heimwee
als de oude staldeur uit mijn jeugd,
verlang ik naar die tijd
waarin koeien nog hoorns hadden.
Onze wereld niet groter dan
de dampige warmte van de deel,
de geur van kuilvoer, scharrelkippen
en een hond op wacht.
We zweefden op wiebelige schommels
boven het hooi, bouwden hutten
van balen stro, schoren schapen en
snoepten koeienbrok.
Jij werd boer, zei je.
En ik werd elke keer iets anders.
Juf, stewardess, schrijfster of zo’n dokter
die zieke hoofden beter maakt.
Maar één ding wisten we zeker:
alles zou altijd zo blijven.
Voor Wilfried.
Wat een leuke foto van jou met Wilfried op de zand hoop. De hond houd de wacht.
Prachtig!
Hoi Lian,
Bij toeval kwam ik je weer tegen met vernieuwde site.
We hadden contact via een dichterssite.
Ik heb enkele van je verhalen gelezen, mooi.
Op de deel vindt ik verhaal, gedicht wat mij pakte.
Een verhaal van heimwee en verlangen precies mijn stijl.
Ik maak nog steeds gedichten en zet ze op facebook.
Ben blij dat je weer gevonden heb.
De hartelijke groeten van Jos.