Zoals we hebben gezien, blijft Lucas’ zoon Johannes op boerderij Reuvekamp in Dieze wonen (1850). Johannes is een broer van mijn stamvader Hendrik. Ik stam dus niet af van Johannes, sterker nog: zijn tak van de familie Reuvekamp is uitgestorven. Dat is best opmerkelijk, want Johannes krijgt maar liefst tien kinderen, waarvan er acht volwassen en behoorlijk oud worden. Dit wekte mijn nieuwsgierigheid. Vandaar dat ik deze aflevering besteed aan een tak van de familie waarvan niemand zelf het verhaal nog kan vertellen.
Stamboom van de uitgestorven tak van Johannes Reuvekamp, met zijn voorvaderen (links van hem) en zijn kinderen en kleinkinderen (rechts van hem). Met de + en de – knopjes kun je het beeld vergroten of verkleinen.
Johannes en zijn vrouw Maria Westmeijer krijgen op boerderij Reuvekamp in Dieze dus tien kinderen, waarvan er twee als baby overlijden. Zijn oudste dochter Hermina sterft op haar 56e in een gesticht in Venraij. Dat roept op zich al vragen op. Werkt ze daar? Zo ja, dan is ze waarschijnlijk een kloosterzuster, een non. Of verblijft ze daar als patiënt? Wat is er in dat geval met haar aan de hand? Hoe lang heeft ze daar gewoond? Krijgt ze ook bezoek van familie? Een afstand van ruim 140 km is in die tijd van paard en wagen toch een flinke tippel, met minstens één overnachting. In het donkerste scenario is het mogelijk dat ze tijdens haar verblijf in Venraij haar familie nooit of slechts zelden heeft gezien.
De overige zeven kinderen, vijf broers en twee zussen, blijven ongehuwd bij hun ouders op de boerderij in Dieze wonen.
Zo schiet het qua nageslacht natuurlijk niet op.
Bernardus en Gerhardina
Pas vier jaar nadat hun beide ouders zijn overleden, waagt één zoon, Bernardus, zich in het huwelijksbootje. Hij is dan 37 jaar. Zijn vrouw, Gerhardina Jeurink, is nog maar 21.
Gerhardina heeft geen gemakkelijke jeugd. Haar moeder sterft bij haar geboorte. Haar vader hertrouwt, maar overlijdt niet lang daarna ook. Op haar tiende is Gerhardina biologisch gezien al wees. Vervolgens hertrouwt haar stiefmoeder, en zo brengt Gerhardina haar pubertijd door met twee stiefouders die ook weer eigen kinderen krijgen.
Het is niet ondenkbaar dat ze besluit om jong te trouwen, in de hoop op een beter leven.
En dat betere leven krijgt ze. Na haar huwelijk met Bernardus gaat het echtpaar in Zenderen wonen. Ze hebben daar een boerderij annex café en krijgen drie kinderen. Er komen echter geen kleinkinderen, want hun oudste zoon wordt pastoor, hun tweede kind sterft jong (22) en hun dochter gaat het klooster in. Hiermee is deze familietak dus uitgestorven. Want geen enkele andere van Bernardus’ ongehuwde broers/zussen-clan op boerderij Reuvekamp in Dieze is na hem de dam overgestoken om in het huwelijksbootje te stappen. Ze blijven met zijn zessen op Reuvekamp wonen. De laatst levende verkoopt de boerderij in 1952, waarna deze in 1965 wordt afgebroken vanwege stadsuitbreiding van Zwolle. Ook van boerderij Reuvekamp in Dieze is dus niets meer over. Bernardus overlijdt in 1935 na een lang ziekbed en Gerhardina sterft plotseling in 1953.
Broer en zus Reuvekamp, Johannes (pastoor) en Marga (non). 
De broers van Johannes (Hendrik op ‘t Werkel en Jan op Stokkebrand) vergaat het in Mastenbroek beter. Veel beter zelfs. Ze zorgen beiden voor een talrijk nageslacht.
In 1965 wordt boerderij ’t Werkel in Mastenbroek mijn geboortehuis en anno 2021 wonen de nakomelingen van Jan Reuvekamp nog steeds op Stokkebrand. Onze beide bloedlijnen (Stokkebrand en ’t Werkel) komen in 1772 dus weer samen bij onze gezamenlijke voorvader Lucas Reuvekamp.
Erfstukken
De zes ongehuwde kinderen van Johannes Reuvekamp die hun hele leven samen op boerderij Reuvekamp in Dieze wonen, laten in 1952 bij testament een deel van hun roerende zaken na aan de Reuvekamp-families op ‘t Werkel en Stokkebrand. Meubels, glaswerk, serviezen en sieraden waarvan ze graag willen dat ze in de familie blijven.
Mijn familie op ‘t Werkel erft onderstaande vitrinekast met inhoud. Deze is in ieder geval van Johannes Reuvekamp geweest, maar waarschijnlijk was hij al van zijn ouders, Lucas en Hermina. En héél misschien al wel van Gerrit.
De kast is in ieder geval inmiddels zo’n 200 jaar in mijn familie, maar hij staat niet langer in Nederland. In 2006 is hij meeverhuisd met mijn broer, die ‘t Werkel voortzet in South Dakota, USA.
Bronnen:
– Braakman-Reuvekamp, M. (1988). Genealogie Reuvekamp. Zwolle: Uitgave in eigen beheer
– Reuvekamp, A.H.J. (1998). Genealogieën van de families Reuvekamp afkomstig uit Zwolle. Zuidbarge: Uitgave in eigen beheer
De pastoor en zijn zus de non kwamen wel op visite op het Stokkebrand en het Werkel . Zij gingen ook daar op bezoek. Gehoord van tante Dina.
Wat leuk om te horen.
De kinderen van Johannes hebben goederen nagelaten aan Stokkebrand en ‘t Werkel, en de kleinkinderen van Johannes (beiden in het klooster) hadden dus ook nog een goed contact met de twee families.
Ik heb van het stokkebrand een copie gemaakt van een zakboekje van Jan Reuvekamp, boer op het stokkebrand
waar hij in 1850 de lonen van z’n dienstmeisjes omschreef met de arbeidsvoorwaarden (spinnedagen–Meepenning voor de zwolse kermis e.d. en een manier om verf te maken.
Dank u wel oom Bernard, voor de foto’s en kopieën van documenten uit die tijd! Ik ben er heel blij mee en verderop in het familieverhaal zult u ze terugzien.
Hoi Lian,
Als nazaat van Gerrit Luuksen en Jannegien Rietberg, vond ik het erg leuk om je verhaal te lezen. Ik heb ‘t ook allemaal uitgezocht en opgeslagen in myheritage. Ga ‘t allemaal nog eens vergelijken. Heb je de voorouders van Jannegien ook al onderzocht?
Dag Ria, wat leuk om op deze manier in contact te komen met iemand die dezelfde verre voorouders heeft als ik. Ik heb je een mail gestuurd met daarin mijn informatie over de voorouders van Jannegien.