Nee, dit gaat niet over het miezerige novemberweer van de laatste dagen. Iedereen die de media een beetje volgt of regelmatig bij de kapper komt, weet dat. `Vijftig tinten grijs´ is de titel van een zinderende, grensverleggende, erotische trilogie die wereldwijd miljoenen vrouwen in vuur en vlam zet en mannen doet smeken om nachtrust. 
De wereld op zijn kop. 

Het verhaal gaat over de turbulente liefdesrelatie van de jonge studente Anastasia en de stinkendrijke, waanzinnig aantrekkelijke, maar seksueel veeleisende Christian. De tot over haar oren verliefde maagd raakt verwikkeld in zijn duistere fantasieën. Na ontelbare huilbuien, even zoveel whoa-orgasmen en wat graafwerk in zijn ongelukkige jeugd, weet ze hem uiteindelijk, met veel liefde en geduld, voor het altaar te krijgen.

Elke vrouw die hoopt dat haar man zal veranderen (en dat zijn er legio), ziet in dit sprookje haar droom bevestigd. Wie haar tijd niet (langer) daaraan verdoet, kan doorbladeren naar de vele pikante sexscènes die deze ruim 1500 pagina’s tellende liefdesroman tot de meest succesvolle aller tijden maken. 

Op de dag van verschijnen (ongeveer een half jaar geleden), durfde ik deel 1 pas van de enorme stapel in de boekhandel te pakken nadat ik er eerst een paar keer zo nonchalant mogelijk omheen was gelopen (kijkt er niemand?). Ik betaalde met rode oortjes en bij het verlaten van de winkel zag ik de cassières gniffelen. 
Die tijd is voorbij. 
De serie ontbreekt op bijna geen enkel nachtkastje ter wereld meer. In de bibliotheek zijn de wachtlijsten voor een boek nog nooit zo lang geweest. De zweepjes, handboeien, tepelklemmen en anaalpluggen zijn niet aan te slepen en haalden zelfs Pauw & Witteman. 

De boeken mogen dan volgens de media een seksuele revolutie ontketenen en de schrijfster mag dan inmiddels tot de meest invloedrijke vrouwen ter wereld behoren, aanvankelijk hield ik het halverwege deel 1 voor gezien. Niet zozeer vanwege de kinky sex (ieder zijn hobby), maar omdat Ana voortdurend in verwarring is over Christian en zich net iets te vaak in slaapt huilt. 
Arm kind. Waarom leren fietsen bij windkracht tien?*
Ik vond het niet leuk meer. 
Totdat een paar van mijn vriendinnen (en enkele van hun mannen) de boeken geweldig bleken te vinden. Ik ontving zelfs een smsje waarin mij een ‘orgastische avond al dan niet geïnspireerd op vijftig tinten’ werd gewenst. 
Even doorlezen dan maar, dacht ik dapper. 

Kom ik bij de kapper, zit daar een vrouw onder de droogkap met deel drie in haar handen. Stel je voor, zo’n boek dat ik nog snel even weg leg als mijn moeder komt. Ik vraag aan haar hoe ze het vindt. Er ontstaat een geanimeerd gesprek tussen vijf dames. Zonder gene, en helaas ook zonder humor, worden tips voor het gebruik van vaginale balletjes uitgewisseld.
Als ware het een recept voor stamppot.
Het kan aan mij liggen, dacht ik, maar zitten wij echt zo verlegen om een gereedschapskist?
Of, nog erger, om een ‘foute’ man als Christian wiens eigenaardigheden wij tot ons ‘veranderproject’ kunnen maken?

Misschien hou ik gewoon teveel van puur natuur, dacht ik op weg naar huis. Van vijftig tinten groen. Op mijn bord (biologisch), aan de kapstok (eerlijke kleding) en in de slaapkamer.
Doe mij, in plaats van al dat speelgoed, dus maar liever gewoon een man.

Die avond is er op tv een interview met de schrijfster, E.L James. Een vrolijke vrouw van achter in de veertig, moeder van twee pubers en al dertig jaar met dezelfde man. Op de vraag of ze de sexspeeltjes uit het boek ook zelf gebruiken, antwoordt haar man kort maar krachtig: “Hell no!” Zijn rol in het verhaal gaat niet verder dan het verbeteren van de -d’s en -t’s, want daar is zijn vrouw niet goed in.
In november 2011 twijfelde E.L. James of ze haar baan op zou geven om te gaan schrijven. Haar man’s reactie was dat het dan in ieder geval niet zulke rommel moest zijn. Ze schatert van het lachen als ze vertelt dat haar wereldwijde succes één grote uit de hand gelopen grap is. Maar wel één waardoor ze binnen een jaar multi-multi-multi miljonair is geworden.
“Rijker dan Christian”, lacht ze, “maar gelukkig wel minder gestoord.”

De trilogie verscheen aanvankelijk als een vervolgverhaal op internet, waar het al snel honderden lezers kreeg door een wereldwijde vrouwen-tam-tam (op het werk, het schoolplein, in de supermarkt etc.). Een uitgever kreeg er lucht van, de vertaalrechten vlogen in weet-ik-hoeveel-talen als warme broodjes over de toonbank, de filmrechten zijn inmiddels verkocht en de rest laat zich raden. Dat maakt het verhaal over het verhaal veel mooier dan het verhaal zelf.
Voor mij althans, want ook al zou ik de sympathieke, humorvolle mevrouw James best als buurvrouw willen hebben, haar trilogie vind ik drie keer niks.

Daarom, zo vlak voor Sinterklaas,
lieve lezers en lezeressen,
heeft iemand behalve in pepernoten en speculaas
nog zin in erotische liefdeslessen?
Afgezien van deel 3: ‘vijftig tinten vrij’,
krijg je deel 1 en 2 van mij.
Wie het eerst komt, het eerst maalt,
de delen kunnen in Groningen worden opgehaald
tegen een bos bloemen ‘vijftig tinten groen’.
Wie kan de recycle-Sint dit pleziertje doen?**

Zo, en nu eerst mijn moeder bellen om te zeggen dat ze mijn blog dit keer beter over kan slaan.


*citaat uit ‘Het monsterverbond’ van Carolien Roodvoets
**wil je anoniem blijven en niet met je reactie op mijn site, stuur dan een mailtje via ‘contact’. Wie het eerst reageert, kan de boeken bij mij thuis ophalen.
(De boeken zijn binnen een half uur na publicatie van dit blog al opgehaald! Ha,ha, geweldig!)