Kraakbeenkanker. Hoe kom je eraan? En hoe kom je er weer vanaf?
Een rondje googelen leert dat erfelijkheid, bepaalde virussen en radioactieve straling als hoofdoorzaken worden gezien. Niet direct iets waar je zelf veel invloed op kunt uitoefenen. Want dat was toch mijn eerste gedachte. Wat heb ik gedaan dat dit kon gebeuren? 

Door reacties van de mensen om mij heen merk ik dat ik niet de enige ben die zo redeneert.
“Jij?” vraagt een goede vriend verbaasd door de telefoon. “Hoe kan dat nou? Je rookt niet, drinkt niet, zelfs geen koffie. Je eet supergezond en biologisch. Je bent geen gram te zwaar. Je wandelt elke ochtend voor dag en dauw een uur, je mediteert en doet aan yoga. Volgens mij hoor je helemaal niet bij de risicogroep voor kanker.”
En een vriendin zei: “Zo zie je maar dat het geen enkele zin heeft om gezond te leven. Het maakt geen bal uit. Als jij kanker krijgt, krijgen we het allemaal.”
Deze gedachten zijn begrijpelijk en verleidelijk, maar toch berusten ze volgens mij op een denkfout. Gezond leven betekent niet dat je nooit ziek zou kunnen worden. Je kunt het risico beperken, maar het is een illusie te geloven dat je alles onder controle kunt houden. 

Toch voel ik me in eerste instantie teleurgesteld en schuldig. Sinds 1989 heb ik het chronisch vermoeidheidssyndroom. Ik vraag me af of ik er wel genoeg aan gedaan heb om daarvan te genezen. Ondanks een gezonde leefwijze, een streng dieet, dure alternatieve geneeswijzen en psychotherapie.
“Misschien heb ik toch ergens iets laten liggen, waardoor ik nu ook nog kanker moet krijgen om te begrijpen waar het om gaat”, zeg ik tegen Erik. “Misschien betekent deze ziekte wel dat er bij mij ‘tot op het bot’ iets moet veranderen.”
Verontwaardigd slaat Erik zijn ogen ten hemel. “Door mijn schuld, door mijn schuld, door mijn grote schuld”, zegt hij. “Waar hebben we dat eerder gehoord?”
“Het gaat niet om de schuldvraag”, antwoord ik, “maar om het nemen van verantwoordelijkheid.”
“Dan zou jij wel eens wat liever voor jezelf mogen zijn. Jezelf wat minder veroordelen.”
“Zie je nou wel”, zeg ik lachend, “dat er bij mij ‘tot op het bot’ iets moet veranderen.”

Volgens de patiënteninformatiefolder van het Universitair Medisch Centrum Groningen (UMCG) is een chondrosarcoom alleen te behandelen door de tumor operatief uit het bot te verwijderen. Deze vorm van botkanker reageert niet op bestraling of chemotherapie.
Ik vraag me af of genezing zonder operatie mogelijk is en raadpleeg een arts in alternatieve geneeswijzen.
“Misschien”, zegt hij peinzend. “Het gebeurt een enkele keer dat er spontane remissie optreedt, maar in de praktijk heb ik dat nog nooit meegemaakt en in jouw geval zou ik het er zeker niet op wagen. Je hebt een tumor in het bot van je linker bovenarm die zo groot is dat hij er al jaren moet zitten. Mijn advies is om hem operatief te laten verwijderen en wel zo snel mogelijk. De reguliere geneeskunst is erg goed in acute zaken die om een onmiddellijke oplossing vragen. Alternatieve geneeswijzen kunnen je wel helpen het zelfgenezend vermogen van je lichaam te herstellen en daarmee je genezing ondersteunen.”

Kraakbeenkanker. Hoe kom je eraan? En hoe kom je er weer vanaf?
Googelen op ‘botkanker’, ‘chondrosarcoom’ of ‘chondroïde laesie’ levert vooral tegenstrijdige en soms ook verontrustende informatie op. Ik zoek naar ervaringen van medepatiënten. Met uitzondering van een goed gedocumenteerd behandelingsdagboek van een jonge vrouw met een chondrosarcoom in haar been, vind ik alleen overlijdensberichten en een hoop enge kankerverhalen.
In de bibliotheek staan ontelbare boeken over allerlei vormen van kanker, maar er is er niet één over kraakbeenkanker. 
Ik besluit er zelf over te schrijven.

(Oorspronkelijk gepubliceerd op 13-07-2011)