In mijn hart bevindt zich een lijst met dingen die ik graag eens zou doen. Toen ik hoorde dat ik kraakbeenkanker had, voegde ik er rap het een en ander aan toe, al was het maar omdat wetenschappelijk bewezen is dat mensen met wensen ‘s ochtends met plezier hun bed uitkomen en langer leven. Sommige items op mijn lijstje zijn misschien haalbaar (paëlla eten in Barcelona en husky sleetjerijden in Alaska), andere heel misschien (een boek schrijven), en weer andere zeker niet (een hele dag met Leonard Cohen door de Canadese bossen wandelen, terwijl we filosoferen over het leven, zijn gedichten en muziek). 

Wanneer het leven niet zo maakbaar blijkt als de theorie over ‘de wet van de aantrekkingskracht’* ons graag doet geloven, kun je altijd nog kijken in hoeverre je je wensen in je huidige leven kunt realiseren. Zo kan ik bijvoorbeeld ook paëlla eten in Groningen, op de fiets de hond van de buren uitlaten en wandelend door de Drentse bossen in mijn eentje filosoferen bij muziek van Leonard. Het is niet helemaal hetzelfde, maar het komt aardig in de buurt en je wordt er niet ongelukkiger van.

Dat het leven echter vol verrassingen zit en de wonderen de wereld nog niet uit zijn, bleek vorige week. Op dinsdag 24 januari berichtten de media dat die avond in Noord-Nederland het noorderlicht te zien zou zijn. Ik heb altijd gedacht dat ik voor dit item op mijn lijstje naar Lapland zou moeten, maar nu kon het zomaar in mijn eigen achtertuin! Ik kon niet wachten tot het donker werd.
Erik stelde voor om naar de waddendijk te rijden. Het vroor licht, dus ik kleedde me warm aan, zodat het nog enigszins op een poolexpeditie leek. We vonden een stille plek langs de dijk vanwaar we over zee konden kijken. Het was aardedonker bij een kraakheldere sterrenhemel. Als het noorderlicht zich liet zien, dan zou het ons hier zeker niet ontgaan. Erik hield zijn camera stand-by. We verwonderden ons over de enorme hoeveelheid sterren en over de nevel van de Melkweg die hier goed zichtbaar was, terwijl je daar in de stad Groningen vanwege al het licht niets van ziet. Het was adembenemend.
“Hoeveel eilanden zijn er in de Stille Oceaan?” vroeg ik.
“Geen idee. Hoezo?” antwoordde Erik.
“Ik zou er op het strand van elk eiland naar de sterren willen kijken.”
“Daar heb je dan wel meerdere levens voor nodig.”

Na een uurtje blauwbekken, een thermoskan thee, een reep pure chocolade en met een stijve nek van het naar boven staren, zagen we nog steeds geen spoor van het noorderlicht. 
En toen… zagen we een vallende ster.
“Je mag een wens doen”, zei Erik.
Daar hoefde ik niet over na te denken. 
“Ik wens dat reïncarnatie bestaat”, antwoordde ik.

(Oorspronkelijk gepubliceerd op 30-01-2012)

*’De wet van de aantrekkingskracht houdt eenvoudig gezegd in dat je elk doel kunt bereiken als je maar positief denkt. Of je nu gezond wilt worden, rijk of wereldberoemd, met een sterke intentie en het rotsvaste geloof dat je kunt krijgen wat je wilt, trek je (volgens de aanhangers van deze metafysische denkwijze) de vervulling van elke wens naar je toe, waardoor deze zich moeiteloos in de realiteit manifesteert.