Ik zit op een zo goed als verlaten strand in Zeeuws-Vlaanderen, met in mijn tas schetsboek, potlood, gum en puntenslijper. 
Ik ben heel wat van plan.
Zojuist heb ik vijf mooie schelpen gezocht, voor elke hartsvriendin één, met de bedoeling ze na te tekenen en die kunstwerkjes als ansichtkaart naar hen te versturen. En mochten er tijdens deze ‘mindfulle’ bezigheid diepzinnige gedachten opborrelen, dan heb ik ook nog schrijfblok en pen bij me om ze vast te leggen.

Alles is precies zoals Erik en ik het ons hadden voorgesteld. Ons vakantie-appartement biedt een schitterend uitzicht op zee, de duinen hebben prachtige wandelpaden en de stranden zijn schoon en rustig. Het enige probleem is het weer. Ik heb twee zomerjurken bij me, en dat zijn er vier te weinig. We hadden niet durven dromen dat het in de eerste week van september nog zo warm zou zijn.
Wat een mazzel hebben we toch, denk ik, terwijl ik met opgetrokken knieën naar de golven kijk, die tot vlak bij mijn voeten rollen. Voor me spoelt een kleine doorzichtige kwal aan. Op zijn rug staat een zon getekend. Ik wist niet dat zo’n diertje zo mooi kon zijn en maak er een foto van. 
Dan ga ik weer in het zand zitten.
Schetsboek en schrijfblok nog steeds in mijn tas.

Er vaart een containerschip voorbij en even later een veerboot, gevolgd door een mooie driemaster. Iemand heeft het lef om op zee te kanoën. Af en toe duikt er een meeuw in de golven.
Ik krijg zin in een kopje thee. 

Dat drink ik even later samen met Erik in een strandtent, een klein uur lopen vanaf ons appartement. Op het terras zitten een paar Duitsers en een enkele Belg.
“Ik krijg niets uit mijn vingers hier”, klaag ik tegen Erik. “Niet eens omdat iets niet wil, maar omdat ik nergens zin in heb.”
“Nou en…?” vraagt Erik.
“Ik slenter maar wat rond en zit of lig de halve dag wat over zee te staren. Ik denk niet eens ergens aan. Mijn hoofd lijkt wel leeg.”
“Nou en…?”
“Je begrijpt het niet”, antwoord ik. “Ik doe gewoon h e l e m a a l niks!”
“Heet dat niet ‘vakantie’?”